<- Terug


BassBlog #3 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment'


Muziek is meer dan 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment'. De Magie van muziek en wat iets 'catchy', 'groovend' of 'swingend' maakt is veel meer dan alleen maar 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' want je kunt heel makkelijk een computer programeren met 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' zonder dat het je gaat raken. Je mist dan namelijk de 'human factor'. En vooral die 'human factor' is wat bepaalt dat muziek binnenkomt bij je. Daar is weinig geheimzinnigs aan. Het zijn gewoon andere parameters/details die blijkbaar van belang zijn dan alleen maar 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' :) (volgens mij gaat het lukken om 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' in elke zin te krijgen, (en jawels, hoppa, alweer een :))). De hele articulatie van muziek, de fraseringen, de tonen, de mate van het aan elkaar lijmen, de nadruk die je legt, de accenten, dynamische verschillen, laat of vroeg getimde, aanzetten, boventonen, snelheid, overtuiging (wat ook gewoon een speel manier is) en nog meer van dit soort factoren, juist die bepalen het onderscheid tussen 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' en muziek. Sterker nog, de meeste schoonheid zit juist in de onvolmaaktheid van dingen. De rauwheid, rakelings getroffen tonen, bijgeluiden, timingsverschillen, juist dat maakt de muziek levend. Ik zou zelfs willen pleiten dat muziek eerder dan 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment', 'timing van klank' is. Want er is zoveel meer te zeggen over een toon dan alleen maar haar toonhoogte, het is een combinatie van het artikel dat de toon voortbrengt (neusfluit vs. saxofoon, of casio of my first sony keyboard vs. Steinberg vleugel), in combinatie met de klank verloop (een mooie lange doorklinkende toon van een enkele pianotoets vs het bewegen van je wijsvinger nagel over een schoolbord), en de plaatsing van dit geluid in een kakkafonie van andere (gestructureerde) geluiden (een goed geplaatste drumfill vs. het omvallen van een leeg cola blikje).
 
De human factor in 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment' is eigenlijk een referentie naar onze main manier van communiceren, en dat zijn onze "stem-buigingen" ofwel ons vocaal systeem. Daarin zitten al zoveel "emoties" verborgen die wij herkennen (omdat wij allemaal hetzelfde (stem) apparaat hebben. Onderzoeken tonen zelfs aan dat het vaak de stem klank met stembuigingen is wat ons de emotionele waarde van een verhaal meegeeft ipv de gebruikte woorden. Sterker nog, ons brein is op zoek naar zogenaamde "keywords" in gesprekken die samen met de klank en klankveranderingen ons het verhaal vertelt. Met weinig nodige woorden maar met veel emotionele klanken EN BIJBEHORENDE MIMIEKEN. Want ook de mimieken, de gezichts uitdrukkingen en handelingen vertellen ons hoe wij woorden moeten analyseren en vormen tot een voor ons kloppend verhaal. Zo is het moeilijk iemand letterlijk te citeren na een lang gesprek, maar de strekking en emotionele lading van het verhaal (met hulp van mimieken) laat zich makkelijk terugvertalen, zelfs dagen nadien.
 
Dit is ook zoals muziek communiceert met je. En we worden wel steeds handiger met al deze wisselende parameters in computers in te voeren. Maar een computer vanuit het niets een mooi fraserende symphonie, of pakkende groove laten maken.... zover zijn we (nog lang) niet... Zie je instrument dus als een verlengstuk van je stem, gebruik je instument ook als ware het je stem, articuleer met je instrument alsof je praat, en vertel je verhaal altijd 'spannend', houd je publiek geboeid, ook als je continu hetzelfde lijntje bast. Je bast namelijk in context van de muziek en dat tapijt voor de verteller moet blijven smeulen... dus articuleren met die boel. En dat is meer dan alleen maar 'De-juiste-toon-op-het-juiste-moment'.... Neurie maar eens binnenmonds je tonen mee die je speelt, en de frasering van je stem zal zich vertalen in de fraseringen op je instrument, en dat is meer dan alleen maar 'de-juiste-toon-op-het-juiste-moment'... :)
 
Tot de volgende!



Lees meer:

<- Terug