<- Terug


BassBlog #16 'Do you also transmit what you feel or only play what you feel?'


Een muziekinstrument is een transmitter. Puur sec gezien. Dat apparaat doet eigenlijk niets anders dan jouw emotie/gedachtes omzetten in een luchtvibratie of combinaties van luchtvibraties. En de receptor, in dit geval de luisteraar, detecteert deze lucht vibraties weer en zet ze om in zijn of haar herkennings pallet in het brein en laat de gedachtenspinsels in het brein er een emotie aan hangen. En emoties zijn hormoontjes die al dan niet door onze bloed en hersen banen heen vliegen. Geluidstrillingen dus als hormoon-verspreidings-activator in het brein.
 
Nu, dit gebeurt niet alleen met muziek. Je kunt ook 'touched' zijn en kippenvel krijgen van een mooi schilderij, een dans, een clownsact of een foto (en voor alles geldt abstract of niet). Enkel de 'transmitter' is in dit geval anders maar het effect in het brein hetzelfde. Een prikkel van buitenaf wordt door ons zintuigen centrum vertaald in een voor het brein te begrijpen combinatie van zenuwprikkels die op hun beurt weer in onze chemische emotiefabriek (ons hormoon huishouden) allerlei 'endorfines' en families daarvan losmaken. Actie-Reactie; communicatie dus. En dat door een vorm van kunst... WOW!
 
Expressie, en de mate waarin je in staat bent om te expressen - en dus te transmitten - bepaalt dus ofdat je in de categorie 'communicator' valt of niet. C'est ça, simple as that. Val je niet in de categorie communicator dan moet je daar toch een enorme puist aan energie in gaan steken want juist dat bepaalt je mate van succes in de 'kunst van het leven'.
 
Kun jij een emotie loswrikken in een ander door jouw mate van kunst òf lukt je dat niet?Zeer waarschijnlijk in beide gevallen 'voel' je zelf heel wat 'emoties' gedurende het creëeren van (bijvoorbeeld) muziek. Maar komt dat dan ook over? Dat hoeft dus niet persé. En met deze input staat dus ook eigenlijk meteen de techniek ter discussie... Is techniek essentieel voor transmissie??? Techniek is een tool om je instument te leren kennen, maar hoe vaak speel je wels niet iets dat je niet op techniek doet maar op 'gevoel' of 'emotie'? Hoe vaak floept je lichaam er 'spontaan' iets uit wat je nog nooit daarvoor gedaan (technisch) hebt. Improvisatie is een unieke vorm van creatie en expressie. Want Je lichaam combineert dan dus plots verschillende aangeleerde technieken in een nieuwe opeenvolging van spierbewegingen die het nieuwe creatieve vondstje mogelijk maken. Maar dit wil nog niet zeggen dat techniek per definitie ook transmit. De emotie die je koppelt aan de speeltechniek, ofwel je vertaling naar het instrument, moet wel ontvangen en ontrafelt kunnen worden door het ontvangende menselijk brein. Daarbij is techniek een hulpmiddel maar niet perse een doel op zich. Ik ken voldoende technische uitstekend ambachtelijke spelers die helaas nul transmissie hebben. Maar omgekeerd ook... :)
 
Let er maar eens op, waarom spreekt de ene je meer aan dan de andere, waarom raakt de een je meer dan de ander? Het heeft vaak te maken met wat wij noemen; articulatie. En techniek helpt je om te kunnen articuleren.
 
Articulatie is net als een gezichtsuitdrukking. In één splitsecond weet je met een gezichtsuitdrukking direct wat die ander zijn perceptie is van de gebeurtenis die op dit moment plaatsvind, van verbazing tot blijdschap, boosheid en verdriet, je ziet ze in een ogenblik. (wenkbrauwen spelen hier trouwens een enorm belangrijke rol in, nu wil het feit dat ik maar één wenkbrauw heb, één zware en hele lange -van uiterst links naar uiterst rechts - waardoor kinderen denken dat ik altijd boos op ze ben (en terecht, ze janken al als ze me zien!!! (of haal ik hier nu oorzaak en gevolg door elkaar....))). Dit is trouwens ook waarom we altijd denken dat we honden begrijpen. Deze hebben ook wenkbrauwen... En het verklaart ook waarom wij sommige wereldburgers zo lastig te lezen mensen vinden, die wenkbrauwen, als ze die al hebben, doen het niet volgens ons verwachtingspatroon. Blijdschap, verdriet en boosheid zien er allemaal zo uit: ^^... (mensen met botax injecties in het voorhoofd hebben hetzelfde probleem trouwens, direct na de injectie gegarandeerd 6 maanden een emotieloze verbaasde blik in de wereld...)
 
Naast het wel of niet aangeboren transmitter-gen te kunnen hebben, is er nog helaas een derde categorie. De fakers. Zeer goed in staat om de net-niet-juiste-emotie ergens op te plakken. Faken, alsof je vol 'onschuldige verbazing' een sinterklaas kadootje uitpakt wat je de week ervoor al stiekem uitgepakt had om te kijken wat erin zat... Een soort slecht ingestudeerde playback act. Geef mij dan nog maar liever karaoke, 'bewust onbekwaam' maar wel lef zeg maar... (ps. Let wels; Dronken en lef zijn verschillende dingen, en zeker lef door dronken of dronken door leffe...)
 
Fakers zijn op een bepaalde manier ongeloofwaardig. Ongeloofwaardig als in een slechte -in het duits- nagesynchroniseerde Amerikaanse western waarbij de stem van Winnetoe hetzelfde klinkt als die van de Sheriff, Billy the Kid, de drie Daltons en Clint Eastwood in ook nog eens dezelfde scene. Geen Artist maar een Fartist zou ik willen zeggen. Het lijkt wels alsof de interne labelaar kapot is. By da wee, gezichtsuitdrukkingen zijn universeel en global. Dat wil zeggen dat een blije blik hier in het westen precies zo begrepen wordt waar dan ook in de wereld. Maak een foto van iemand die lacht of sarcastisch kijkt en elk individu op de hele wereld begrijpt de emotie van de foto's. Dat houdt dus ook in dat faciale expressies EN LICHAAMSHOUDING ook onderdeel uitmaken van het totaal plaatje - en soms zelfs essentieel zijn- bij live concerten (live transmitters). Zo heb ik al wel wat Flamenco shows gezien in mijn leven, en naast hele goede ook hele slechte en neppers. En dat laatste is killing, het gaat net over die kleine details in (arm) bewegingen en/of gezichtsuitdrukkingen. Het overtuigd of het faked. En het zijn de kleine nuances die het hem doen. En ik ben er van overtuigd dat iedereen dat kan zien. Wij mensen zijn enorm getraind door ons overlevingsmechanisme om mensen te kunnen 'lezen'. Zo zijn er mensen diemeen hele zaal stil kunnen krijgen met een blik. Charisma wordt dat genoemd. Charisma is dus eigenlijk een onderdeel van een transmitter...
 
Zo dus ook met kunstvormen. Je kunt natuurlijk voor bepaalde transmitters of kunstvormen gevoeliger zijn dan voor andere. Zo ben ik een behoorlijk potje kleurenblind, dus ik ben een slechte kleur transmitter en receptor. Maar zo heeft iedereen zijn parade- of stok-paardjes .
 
De peiler van veel kunst vormen is dus de transmissie factor. De x-factor van televisie had dus beter transmissie-factor kunnen heten. Want dat is wat er gebeurt, het raakt je of het raakt je niet, ook al is het technisch perfect of niet perfect. En de jury, dat zouden eigenlijk  transmissionarissen moeten zijn... En wij, wij zijn allemaal op een trans-missie voor het leven.
 
De Transmissie factor dus...
 
Tot de volgende!
 
O, en nog een denkertje voor het slapen gaan... Het woord 'Art' is afkomstig van het woord  'Artificial'.... Dat zal je wel even wakker houden :)



Lees meer:

<- Terug