<- Terug


BassBlog #5 'The Call'


"Hoe een fill in westers de target noot aankondigt en een fill in latin aan het begin van het nieuwe rondje plaatsvind, hoe muziek in rondjes werkt en waar de closings zijn, de accenten in drums eindigen op de nieuwe één met een keiharde bekkenslag en dat er in Motown een tamboerijn bij moest omdat de blanda's anders niet konden dansen..."
 
Daar ga ik het dus niet allemaal over hebben nu, want dat is genoeg voer voor een boek, maar slechts een klein item hieruit, iets met die fill, jawels, daar gaan we....


"The Call"
 
Muziek bestaat uit het structuren van patronen (ehm een patroon is al een stuctuur op zich toch?? ... O jee...), en waar ik veel mee bezig ben is proberen mijn bas-studenten structuren te laten inzien zodat ze daarmee kunnen 'spelen' , nou ja spelen... sturen zou ik eerder willen zeggen want het structureren en sturen van de band is toch wel een van de taken van de bassist. Een beetje de goal-keeper zijn. Er zijn natuurlijk verschillende niveaus van aansturen die je in de gaten moet hebben, het micro - meso -&- macro inzicht. Dat is dus muziektechnisch; toon & timing (micro), riff-& rondje-verhouding (meso) en intro-couplet-refrein-brug-outro structuur (macro, de helikopter view van het stuk).
 
Dit klinkt misschien moeilijk maar het is gelukkig makkelijker dan je denkt. Zelfs als we passief naar muziek luisteren letten we hier eigenlijk al op (en horen het vooral wanneer structuur er NIET is). Met muziek luisteren ervaren we al onbewust het tension-release verhaal. De verwachting dat iets komt (tension, omdat je dat hebt aangekondigd) en de inlossing daarvan (de release). Nuwels, dat gebeurt op alle mogelijk vlakken. Voor de bassers: Over het algemeen torpedeert de bassist de grondtoon op tel 1 van de maat OF de riff (die over meer dan 1 maat kan plaatsvinden) en de bassist zorgt er ook voor dat wanneer er een harmonische verschuiving komt (een akkoordwissel) dat in ieder geval de bastoon op het moment dat de wissel plaatsvindt ook weer die (nieuwe) grondtoon is. Dat is ongeveer "Basic-Bass-Rule" nummer 1: "Hit the root on the one!". In dat geval is dus de "target-note" de (nieuwe) grondtoon op tel 1 van de nieuwe maat (of van het nieuwe rondje).
 
Nu maak je dus met dat patroon van het spelen van de "target-noten" een duidelijk inbakening van maten en rondjes en akkoordwissels. Maar het is fijn voor andere muzikanten wanneer dat nieuwe rondje/akkoordwissel min of meer aangekondigd wordt. En dat kan dus de bassist doen met een basloopje, Oléé!
 
Hoe ziet dat basloopje er dan uit? Dat is eigenlijk een 'beweging' (een trapje omhoog of omlaag) die de nieuwe "target-note" aankondigd. Over het algemeen is de target-note 'DE OPLOSSING" van de ingezette beweging (de laatste tree van trapje-op of trapje-af) waar bij je de tension&release gebruikt. De tension zit hem in de stapjes die je maakt richting de nieuwe grondtoon en de release is dan dus deze nieuwe grondtoon. Het is dus een melodisch fragmentje dat toespeelt naar de nieuwe doeltoon. Vaak is dat met behulp van chromatiek, omdat daar de tension en release héééél duidelijk is. De ingezette -stijgende of dalende- beweging lost op in die nieuwe toon, even uitrekenen dus waar & wanneer je moet beginnen om op "de-juiste-toon-op-het-juiste-moment" uit te komen :)
 
Drummers doen eigenlijk vaak het zelfde. Drummers hebben fills of kleine accenten in hun spel die de luisteraar en muzikanten aangeeft "hee, 8 maten gehad, nu begint het rondje weer opnieuw" en dat is dus de fill van de drummer. Vaak gaat deze samen met een basloopje van de bassist, die daar een nieuw structuur dingetje aankondigt. En juist dat noemen we "The Call". Je roept als het ware met deze techniek "Hee, er komt een nieuw akkoord aan!!!!" En de hele band volgt gedwee, sterker nog... wanneer de bassist deze Call (naar een nieuw akkoord) te vroeg inzet, volgt over het algemeen de hele meute, want er zit zo veel kracht in het laag, dat de meeste muzikanten worden meegezogen in deze overgang. En dan ontstaat er vaak een discussie dat niemand weet waarom het nummer in één keer anders ging, zodat dan verschillende mensen de schuld krijgen als: "jij viel te laat in" , of "jij speelde in één keer het volgende akoord te vroeg" maar omdat het reageren op zo'n Call bijna onbewust en automatisch gebeurt, krijgt vaak de bassist niet de schuld omdat mensen zich vaak niet realiseren dat ze daarop gereageerd hebben :) Probeer het maar eens uit met een bluesje, wanneer je je loopje naar de nieuwe target-note (het nieuwe akkoord) te vroeg inzet. Dan volgt de meer dan de halve groep je en is het achteraf onduidelijk waarom het mis ging...
 
Vandaar dat je je bewust moet zijn van deze Call omdat, wanneer je deze goed gebruikt, je heel veel duidelijkheid, eenheid en rust schept in de band, of, wanneer je the Call niet goed gebruikt, je de hele band onderuit haalt...
 
Zo heb je dus ook Calls naar nieuwe delen toe (vanuit couplet naar refrein, of terug, of naar het outro of naar de solo, of de akkoordwissel in de solo). Dus het zijn geen 'riffjes-naar-believen' of 'rare-bas-solotjes-dwars-door-de-muziek-heen', neen, ze kaderen iets in, en hebben een duidelijke omspeling en oplossing. Een doel en een functie, en dan dien je dus de geluids & song-structuur, en daar gaat het bandje dan weer beter van klinken...
 
Gaaf!
 
Tot de volgende!



Lees meer:

<- Terug