<- Terug


BassBlog #18 'Een bandje is net een huwelijk... maar dan zonder de 'sex' om het weer goed te maken...'


Tientallen bandjes heb ik al gehad. Sommige met enorme synergie, sommige louter ergernis en vruchteloze tijdsverspilling. De chemie kun je niet voorspellen van te voren. Een bunch van goede muzikanten bij elkaar is geen garantie voor een te gekke band. De som van het geheel is soms minder dan de som der delen... en soms, heel soms is het juist booming. Een exponentiele explosie van onverwachte muzikale happenings. Maar helaas is dat vaak van korte duur. Als een hevige verliefdheid lijkt alles koek en ei, totdat het ei uitgroeit en haar eigen weg gaat. Dan blijft het koekje verkruimeld achter. Als een gebroken koffiekoekje wat ooit in een prachtig cellofaantje zat en er delicaat uitzag...
 
Synergie is een lastig te bepalen item en onvangbaar. Het hangt van respect aan elkaar en hoezeer je ook wilt dat externe factoren die niets met muziek te maken hebben je performance niet beinvloeden en dus je synergie aantasten... het gebeurt toch.
 
Zo'n magische bound is er eentje van meer geven dan nemen. En niet iedereen is daartoe in staat.  Plots steken er dan woorden de kop op als "ego", "diva-gedrag", "solo-mentaliteit", "arrogant"... en dat is dan daarmee dus ook direct het einde van je relatie... en mits je deze buitenbandse gedragsstoornissen oplost, is de synergie gedoemd te sterven omdat er niets meer wordt gegund.
 
Ik heb helaas al in veel bandjes gezeten die van magische connectie naar louter individueel hanengedrag zijn gegaan. Waarin de herinneringen aan vroeger de nog enige bindende factor is. Het 'huwelijk' wat je dus met de andere bandleden aan bent gegaan heeft de tand des tijds dan weer niet overleefd. Maar het is eigenlijk ook niet zo gek dat deze 'topsport' zo vergankelijk is. Iedereen is aan veranderingen onderhevig en verandert dus ook continue. Dus het moment dat iedereen op hetzelfde moment, op dezelfde weg, met de neuzen dezelfde kant op gaat, is dus vaak maar een kort moment. Op het moment dat mensen zich ontwikkelen veranderen hun keuzes. En daarmee verandert dus ook de ingeslagen weg en richting. Dus, zoals bij ontelbaar veel bands in de "wereldpopmuziekgeschiedenis", is het individualisme de killer voor de groep. Hoeveel wereldbandjes zijn er niet uit elkaar gegaan en komen er bij de reünie achter dat wat hun eens bond plaats heeft gemaakt voor negatieve emoties. Hoe snel worden de ontwikkelde allergieën wel weer niet geprikkeld... En tenzij er een financieel gewin is, een must-do, een aandachts-need, is het heel lastig om deze vervlogen band nog gebonden te houden.
 
Je moet als band dus eigenlijk je huwelijk (en damn, dat is dan dus met meer dan slechts een ander persoon, het is een soort gangbang van jewelste) continue beschermen, updaten, vers houden, uitdagen, blijven voeden, maar dan ook met respect naar alle anderen toe. En wanneer je je laat verleiden in de valkuilen van miscommunicatie te stappen, kleine subgroepjes te vormen waarin je negatieve uitlatingen over anderen gaat toelaten, is de voedingsbodem voor een synergie-stop sneller gevormd dan bestreden en daarmee het einde geboren.
 
Maar het is lastig, iedereen heeft zijn of haar eigen manual, sommige wat dikker dan anderen (die van mij is nog steeds niet af haha) en dus iedereen communiceert op een andere manier. En tenzij je als een roede wolven de jacht inzet op een kreupel hert met alle daarbij behorende hierarchieën, de zogenaamde pik-orde (en testosteronistisch ego gedrag is zeker niet vreemd in menig bandje) heb je een lastig politiek pakket aan te pakken. Want wanneer je echt een goed product (bandje) wilt hebben, kun je dit op twee manieren doen. Òf je maakt er een goed huwelijk van, òf je maakt er een goed geölied bedrijf van MET bijbehorende management structuur. En bij dat laatste gaat het dan weer mis wanneer je drijfveer anarchistisch muziek maken is. En dat is wel de stempel die (pop en rock) muziek heeft (gehad). Het uiterlijke rebelisme en vrijheid straalt anarchisme uit, en deze anarchistische droom staat het samenwerken als een productiebedrijf in de weg. Want managementstructuur en een anarchistische held zijn, dat lukt dus niet. Dan kan alleen nog maar vriendschappelijke sociale bindingen het bandje bij elkaar houden, maar helaas, dat is weer erg breekbaar. Want de vriendschap moet verder gaan dan het muzikale pad... Want wanneer het enkel muziek is wat je bindt, is er weinig voedingsbodem voor de langere termijn. Ik heb zoveel 'vrienden' in de muziek gehad, en bijna allemaal weer volledig uit het oor eh... oog verloren, omdat het muzikale pad veranderde maar daarmee dus ook plots de vriendschap. Dat maakt muzikanten dus collega's waarmee je een hele speciale band hebt. Passie. Dus toch weer terug naar huwelijk, of een soort verliefdheid. En als daar dan ook nog lichamelijke onderlinge passie bij komt kijken gaat het alsnog mis want dan krijg je echte-relaties in de band die weer zorgen voor een sub-cultuur en dus twee kampen. Òf de drummer gaat er met de zangeres vandoor die eerst met de gitarist was. Ook einde band...
 
Lastige dingen hoor, die bandjes.... Muzikanten? Wij zijn eigenlijk allemaal dopamine verslaafd....Dat is het stofje wat vrij komt in onze hersens wanneer we bezig zijn met muziek... of sex, of naar muziek luisteren alleen al.... Dopamine, de passie drug... ik kan er geen genoeg van krijgen... wij zijn allemaal muziekslaven dus... rennend van de ene ‘gig’ naar de andere...
 
Tot de volgende!



Lees meer:

<- Terug