<- Terug


BassBlog #24 'The 4 Phases of a musicians Progress... '


Het aanleerproces van een complexe vaardigheid (zoals een muziekinstrument) gaat in verschillende stappen en kent verscheidene stadia. Ik ga niet beweren dat ik al deze stadia ken, maar ik ga wel beschrijven welke repeterende patronen van muzikale ontwikkeling en inzicht ik vaak in de praktijk tegenkom. En datgene wat je tegenkomt in de praktijk kan nog wel eens wat verheldering opleveren voor het gedrag van sommige medemensmuzikanten...”
 
De eerste stap is eigenlijk het oppakken van een instrument (of van een voetbal). En daarmee komen we al meteen in een behoorlijk link gebied: het verschil tussen de van nature getalenteerden en de -van nature- ongetalenteerden... de uitwerkingen van deze bezittelijke eigenschap kan namelijk -in combinatie met persoonlijkheid(issues)- desastreuze gevolgen hebben voor het verdere verloop van de (wanna be) carrière..., de talentvolle en de talentlege (lijkt me een goede tegenovergestelde van talentvolle) personen komen namelijk andere obstakels tegen in hun verdere ontwikkeling. Zo zullen de getalenteerden het risico lopen 'op hun talent te gaan drijven' maar zich niet of nauwelijks degelijk gaan/willen verdiepen en ontwikkelen en vervolgens niet in een (aan)leerproces terechtkomen. Dit heeft zijn voors en tegens. Maar zo zullen de ongetalenteerden in het begin het moeten hebben van volharding en doorzettingsvermogen, voordat zij de getalenteerden in kunnen halen of kunnen benaderen. Er is een theorie dat je, wanneer je op een goede manier 10.000 uur in een vaardigheid stopt, je deze volledig gemasterd hebt... en dat talent slechts een handig opstapje is...
 
Anyway, de eerste stap, de voor vele "bewust onbekwame fase", kenmerkt zich door het hebben van een drjfveer, een intrisieke motivatie, om jezelf te gaan (proberen te) scharen tot de categorie "muzikanten". Dit is de fase waarin je als individu goed doorhebt dat je nog niet klaar bent voor het echte grote werk, maar dat je in ieder geval wel blij bent met -en verwonderlijk bent over- het feit dat het bespelen van zo'n instrument je enorm veel plezier -en daardoor ook de verslavende endorfine- oplevert. Mooi! Die eerste stap, die eerste kennismaking met het fenomeen muziek maken... -ik herinner me het nog als mijn eerste zoen,  ik weet zelfs nog de reden WAAROM ik koos voor het instrument wat ik nu speel (hoewel ik in eerste instantie een ander instument wilde spelen, maar dit vanwege de buren niet kon (drums en buren is een slechte combi))-. Die eerste stap.. die is machtig. "You don't know where the road will end, but you're sure about being on it :)..."
 
Nu, die eerste stap is voor de getalenteerde vaak een piece of cake. Binnen no-time- als de motoriek het toelaat- pers je zo wat leuke tonen en ritmes uit zo'n apparaat en met een beetje handig gepuzzel knal je er zo een leuke 2 of 3 - tonige riff uit. De wereld rond je heen staat even stil... en in deze startersfase, waarin ook je omgeving weet dat je pas net begonnen bent, zijn de complimentjes (het heeft namelijk een hoog "schattig" gehalte) niet van de lucht (wat dat spreekwoord ook moge betekenen - svp niet vertalen - ('not from the air' - 'no desde el aire', nope...dat gaan onze anderstalige niet begrijpen).
 
Deze eerste stap gaat vaak soepeltjes over in fase 2. Het krijgen van complimentjes geeft je vleugels, de omgeving die hoort dat je een muzikant bent geworden vinden dat super cool (voor sommige mensen betekent enkel het kopen van een instrument al dat ze een muzikant zijn geworden; 'mister nobody loopt naar de plaatselijke muziekwinkel, koopt een kleurrijke gitaar en loopt er uit en noemt zich plots 'gitarist' ...). Je hebt al een stoere leren jas gekocht en de kapper mag even wat langer wachten op jouw volgende bezoek, immers, muzikanten hebben wilde haren... ;)
 
Dat anderhalve powerchord dat je kunt, die drumroffel over de drie toms, die pluk aan de bas, het bijna goed opdrukken van de gitaarsnaar, het boogie woogie loopje op je piano... jep, you have it all, in een keer heb je een stem, een luide identiteit, ben je een held... You Rock!!! Je hebt zojuist je eerste bandje en... je staat (voor jouw gevoel) op het punt van doorbreken...
 
Vervolgens komt fase 3, je ontwikkelt je als een dolle, oefent je ziek, vergeet school, werk, vriendin, probeert op alle jamsessies in de lokale kroeg de rest het podium af te duwen, kijkt met een combinatie van arrogantie en afgunst naar andere muzikanten, kunt enkel jezelf waarderen, hebt commentaar op alles en iedereen en bent helemaal gefocust op slechts één aspect van het muziek maken... en welke focus is dat op dat moment? Juist, het technisch kunnen... op de hoeveelheid noten per seconde, de meest hyperfantastische licks en riffs , de sensationele snelheid van die modderstroom van noten. Snel is goed! Langzaam is voor mietjes! De enige echte goede muzikant hier uit de buurt? Dat ben je zelf en de rest kan en snapt er helemaal niets van... en ... als je niet in mijn bandje zit, dan ben je dus tegen mij... en dus een waardeloze muzikant en loser... Vervolgens slijten de schoenzolen van deze desbetreffende persoon dus ook nauwlijks want hij loopt er ver naast... ego en afgunst...
 
Dit compitatieve niveau heeft wederom met ons overlevingsmechanisme te maken van toen we nog met knotsen liepen en vrouwen aan de haren achter ons aansleepten, 'The survival of the fastest'...eh..fittest....En heeft dus ook te maken met mannelijkheid. Vrouwen hebben over het algemeen van dit soort compitatief gedrag niet zo'n last  (zeggen ze). Die kunnen elkaar nog wel wat gunnen (zeggen ze). Maar zoals ook in sport en in elk ding waarin mensen groepen vormen, komt de spierballen-pik-orde om de hoek kijken. En zeker in "de gevoelige leeftijd", de pubertijd - en damn mannen puberen een keer of 3 in hun leven- ....  Je kunt het beste - wanneer je met dit soort puberaal spierballen gedrag - geconfronteerd wordt , dit ook even op die (relativerende) manier aanschouwen, beoordelen en benaderen. Over het algemeen gaat iedereen op zijn eigen manier door deze fase heen en komt het bewustzijn waar het nu echt om draait in muziek maken pas later in de volgende fase(s). Dit heeft dus met verscheidene andere factoren te maken. Het hebben van zelf-reflectie, het kunnen omgaan met frustraties... maar ook invloeden van buitenaf spelen er een rol in ofdat je wels of niet in de volgende fase kunt belanden.
 
De volgende fase, fase 4, is dus de fase waarin je je rol als (mede)muzikant begint te begrijpen en (hopelijk) die rol ook begint in te vervullen. Het ego en de arrogantie moeten dus plaats gaan maken voor sociaal groepsgedrag. En de rol die je gaat vervullen is om het eindproduct zo goed mogelijk te maken in plaats van jouw eigen individuele aandeel zo duidelijk mogelijk te articuleren. Muziek maken is een teamsport, geen individuele sport. Het goede is wels dat fase 3, -de spierballenfase-, je als het goed is een enorm technisch kunnen heeft opgeleverd. Deze fase is dus nog steeds wel erg van belang, bijna essentieel. Het biedt de speler de mogelijkheid zijn of haar kunnen, de maximale grenzen, te ontdekken en spierbewegingen en soepelheid aan te leren die later op cruciale momenten van pas zullen komen. En de momenten van later zijn de "wanneer speel ik wat en hoe en waarom"..
 
Fase 4 is dan ook de "kill your own darlings" fase. Het durven opzij zetten van die gouden riff, die briljante break, of hoge "D"... welke getuigt van technisch kunnen, maar de muziek,  het eindproduct, niet helpen, of nog erger, ontkrachten... het meer bezig zijn met juist die ene toon op het juiste moment met de juiste articulatie en lengte ipv 100.000  tonen in één seconde...
 
Het is ook niet voor niets dat in diverse muziekculturen juist de 'oudere' mensen, de simpelere partijen spelen, en de jeugd de virtuoze. De ouderen begrijpen de waarde van de gespeelde partij, de jeugd is nog op zoek naar een ontlading van hun overtollige energie.
 
Het hierboven beschreven is geen regel dat het altijd zo gaat, echter, het gaat wel vaak zo... In ieder geval tot en met fase 3, en er zijn er genoeg die daar in schijnen te blijven hangen :)
 
Tot de volgende!



Lees meer:

<- Terug